September 2013

“Hoe is het nu met u?”, vroeg ik mij zo af. Daar staat u dan, gehavend door de tand der tijds.

 Het gebeurde eergisteren, omdat u al op een hoge leeftijd bent en de eerste najaars wind deels niet meer kon dragen. 

Er werden alarmdiensten gebeld, de brandweer kwam er aan te pas. Er werden markeringen geplaatst. Het gebied werd afgezet en vandaag werd een belangrijk deel van uw levensader in slechts een uurtje of 5 afgezet en verwijderd. Best wel wonderlijk, hoe uw arm heel cordaat in de shredder verdween.
U mag best weten, ook ik was geraakt toen ik thuis kwam en die linten zag. Er was iets mis, gelukkig stond u er nog, het belangrijkste was dat u was gehandhaafd.

In het voorjaar, waren ze ook al met u bezig. De dikte werd gemeten. Hoe bijzonder is het dat ze u vandaag de dag met infrarood signalen konden doormeten. Toevallig zag ik het mannetje, een bomendokter van de stad, met u bezig. “Goh meneer wat bent u nu met de populier aan het doen?”, vroeg ik hem. “Nou ik ben haar aan het doormeten. Kijken of ze nog wel gezond is“, zei hij. “En, is die grote meid nog gezond of is ze inmiddels een ouwe dame geworden?”, vroeg ik hem “Nou ze is we oud hoor, ik heb kunnen zien dat ze 110 jaar oud is”, zei hij. “Maar hoe dan?’, vroeg ik hem. “Nou dat kunnen we zien met een scan. We lezen de boom gewoon door”, zei hij. “Goh indrukwekkend! Dat je dat vandaag de dag allemaal kan zien, he?”, dacht ik nog.

Nou ja, ik was allang blij dat u gezond was, want men mag gerust weten, ik ben blij dat ik elke dag naar u mag kijken. Kijken als ik aan kom rijden op de rotonde. Kijken als ik even langs u loop en dan ook best wel veel onzag voel. Zo groot, zo sterk en, misschien wel het meest belangrijke van het hele verhaal, zo wijs. En ook dat ik naar u van achter het raam mag kijken als ik weer mijn allergie heb tijdens het voorjaar, vanwege uw zaden in de vorm van witte pluizen, waar ik niet tegen kan. Toen ik van de week de rotonde op kwam rijden en al die linten zag, dacht ik: “o jee het is dan toch mis”. U bent nu gehavend, beste vriendin. Pijnlijk hoor. Ik wilde daar wel wat mee doen. Vanavond heb ik even zitten googelen , ik was benieuwd wat de eerste foto eigenlijk was die nog van u bekend was in het archief.

 

 

 

 

 

Deze foto is in 1934 genomen, wat ziet u er nog jeugdig en fris uit. Ook toen al stond u er enigzins scheef bij. Wat waren die huizen ook mooi, he?
Ja mevrouw de populier, wat heeft u toch heel veel mogen beleven.

Dames die in 1902 langschuifelden ( Tweede Weteringplantsoen)

 

 

 

 

 

 

 

Een Eerste en Tweede Wereldoorlog MOETEN meemaken.

 

 

 

 

 

 

 

Mei 1945. Het geheugen van Amsterdam (foto van Bert Haanstra, geleend dus)

 

 

 

 

 

 

Het plaatsen van de “gevallen Hoornblazer”, om maar enkele hoogtepunten van uw levensloop weer te geven.

Ik heb het niet over alle plannen en veranderingen van het plantsoen. Het wel of niet anders inrichten van het plein, of u nu wel of niet kon blijven staan. 

Nee, ik ga daar niet inhoudelijk op in, veel te veel gedoe. Wat belangrijk is, is dat u er anno 2013 nog altijd bent.
Nu was er in het voorjaar dus al een meneer, die u kwam doormeten, om te kijken of u nog wel recht had om te bestaan, en dan overkomt u zoiets. Ik begrijp het wel, uw takken zijn in de loop der tijd zwaar geworden. U bent al her en der gesnoeid. Deels werd u al (met zorg) in toom gehouden en kijken mensen met u mee en hebben het beste met u voor, om u zo lang mogelijk te laten staan. Een grote top is al jaren geleden gesnoeid. Als je naar boven kijkt, kan je dat zien.

Nu bent u gisteren (17 sept 2014, euh ‘t is 2013 nu, wat gaat die tijd toch snel!) toch een grote tegenhanger in uw scheefheid kwijt geraakt. Ik heb maar met u te doen en vraag me in alle ernst dan ook af wat er nu met u gaat gebeuren? De tak is verwijderd, de scheur zit er nog steeds Wat betekend dat dan? Kan er vocht in de scheur lopen en treed er verrotting op?
Komt er nog en dokter bij u langs, of komt er dan later toch nog de uitspraak dat deze ader die u heeft moeten laten te groot is geweest? Zodat er alsnog wordt beslist dat ook u van het toneel moet gaan verdwijnen?

OK OK, niets of niemand is hier eeuwig op aarde en dus ook u niet met uw 110 jaar. Als u dan toch geruimd zal gaan worden brengt dat ook ruimte en veel licht. Maar ja, willen we dat licht wel of zouden we diep in ons hart u eeuwig als tastbaar scheef in onze gedachten willen behouden.
U vertegenwoordigt wel een groot deel van ons Amschterdammer zijn. Met mijn hartje dicht bij u.

Danny Cornet.

Respect voor U!